De laatste versie van Augeo magazine, 'Ouders met een rugzakje', staat vol met ervaringsverhalen van ouders. Wat is één van de indrukwekkendste dingen die je zelf hebt meegemaakt in je werk? En wat heb je daarvan geleerd?
https://www.augeomagazine.nl/ouders-met-een-rugzakje/cover
In 2015 waren de (sociale)wijkteams nèt gestart toen ik een meneer aantrof die niet wist waar hij het moest zoeken:
Hij kon geen 'hulpvraag' formuleren bij de aanmeldbalie en raakte daar zo van gefrustreerd dat hij stond te schreeuwen.
Ik zag zijn onmacht en nam hem apart. Hij bleek de vader te zijn van drie minderjarige kinderen ( tweeling zusjes van 5 jaar en en een zoon van 11) die opgroeiden bij hun moeder.
Moeder bleek terminaal ziek te zijn en het proces ging zo snel dat de verwachting was dat ze binnenkort zou overlijden.
Vandaar zijn haast om nù geholpen te worden en hij geen ruimte had om een hulpvraag in te vullen op een formulier.
Meneer wilde de kinderen naar zijn huis halen maar had geen idee hoe je een rouwproces kon begeleiden, wist niks van 'vrouwendingen' en er waren een hoop praktische zaken te regelen.
We zijn maar gewoon begonnen. Naast deze vader gaan staan, hem opvoedadviezen geven, praktisch bijspringen (hoe hou je je huis schoon, kook je gezond terwijl er twee vijfjarigen om aandacht vragen) en mee zoeken naar wat juridisch vast klopt maar voor een niet-gezaghebbende vader tot wanhoop leid.
Vader had zelf een flinke rugzak (tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van Suriname had hij, als lid van het jungle commando, gruwelijke dingen gezien en gedaan, hij bleek naast de drie kinderen die bij hem in huis kwamen wonen nog 6 kinderen te hebben, verspreid over drie werelddelen, de GGZ kon hem niet goed helpen; wanneer hij de angsten-dempende medicatie zou innemen kon hij niet zijn baan als vrachtwagenchauffeur uitoefenen en daaraan ontleende hij zelfvertrouwen).
Ik werd zijn "witte broer" en sprong gevraagd èn ongevraagd over het tuinhekje. De "meiden" zijn inmiddels 14 en het stadium van samen boekjes lezen, Jenga spelen voorbij. De frequentie van ondersteuning ging van 4x per week twee uur naar 2x, naar 1x in de 14 dagen naar begeleiding\ondersteuning op aanvraag. Dat was steeds minder vaak nodig.
En een halfjaar geleden heb ik ze los gelaten: vol vertrouwen dat ze het op eigen (hervonden) kracht kunnen.
Fijn dag je gewoon naast hen bent gaan staan dit is de beste vorm van hulpverlening. Dit doen wij al jaren met verschillende mensen het steuntje in de rug zijn tot ze het weer zelf kunnen maar wel altijd als vraagbaak op de achtergrond dit geeft hen zelfvertrouwen dat ze het zelf kunnen. Heel hartelijk bedankt dat je dit gedaan hebt en nog hopelijk doet.
Wat mij best vaak opvalt is dat het lijkt dat veel vaders hun kinderen zo'n een gemak kunnen loslaten. Dat we daar als werkers maar weinig werk van maken. Ik vermoed namelijk dat het een manier van overleven is van de vaders. Maar ik zeg dat wel vanuit mijn eigen referentie als vader.
