Van belang is om heeel zorgvuldig en bewust om te gaan met dit onderwerp. Er zijn natuurlijk richtlijnen en voorschriften. Alleen deze zijn slechts een kapstok. Het is niet de bedoeling om dan vervolgens niet meer zelf na te denken in het belang van het kind/jeugdige.
Er is geen pasklaar antwoord, maar zal altijd afhankelijk zijn van de situatie.

Als je alleen maar informatie deelt wat in het belang van het kind is ben je verkeerd bezig. Je wilt toch gezamenlijk met en voor het kind werken? Als je dit niet doet plaats je het kind met jou als steunpilaar buiten het gezin en zijn familieleden en dit is ook tevens de machtspositie waarin kinderen vaak ten opzichte van de rest van familie en ouders geplaatst wordt. Ik kan hierover mee praten wat dit op de lange termijn voor uitwassen kan geven. Daarbij is ook vaak het kind dat eigenlijk huiselijk geweld "veroorzaakt" maar waar ouders het in de schoenen geschoven krijgen. Alles vanuit het kind maar je hebt ook een veiligheidsplicht ten opzichte van de andere gezinsleden al zijn dit alleen de ouders.

Vanuit mijn werkplek Veilig Thuis hebben wij regelmatig informatie nodig van professionals die met een of meerdere gezinsleden / kinderen werken.
Als professionals daar bij mij vragen over stellen, geef ik altijd aan dat als je kunt beargumenteren waarom je bepaalde informatie deelt, het dan goed is dat je dat doet.
Het delen van informatie moet wel een doel dienen en alleen betrekking hebben op de vraag die de ander aan je stelt.
Voor Veilig Thuis geldt dan, het gaat om het inschatten van structurele of acute onveiligheid.

Ik vind het belangrijk dat elk kind controle heeft over wat er wel of niet over hem/haar gezegd wordt dus dat is in alles mijn uitgangspunt (werk met jongeren van 12 tot 21 jaar).
dus altijd in overleg met het kind en k ben zelden in de problemen gekomen over info die ik niet mocht delen. Het staat of valt met hoe je uitleg geeft aan kind/jongere over hoe en welke info je wilt delen met een ander. Grootste moeite is meestal het delen van info aan ouders.

Zolang de veiligheid van het kind niet gewaarborgd kan worden in de huidige situatie en wij hiervan op de hoogte zijn, is het belangrijk om de informatie te delen. Dit kondigen wij altijd al bij het startgesprek, de eerste kennismaking, aan. We werken op basis van vertrouwelijkheid, niet op basis van geheimhouding. Als we ons zorgen maken om de veiligheid van een kind, zullen we dit met diens medeweten en afstemming over de te delen inhoud (welke woordkeuze, welke details wel of niet, in het bijzijn van het kind of zonder diens aanwezig, etc.), bespreken met gezaghebbende ouders, opvoeders en/of GI, indien in beeld, collega's. Hierbij is de keuze niet aan het kind of het wel of niet gedeeld wordt, maar weet wel dat het gedeeld wordt, met welke woordkeuze en ook wel doel.

Die vraag is te breed om algemeen te kunnen beantwoorden. Bedoel je delen met ouders? Met professionals in de omgeving van het kind? Hangt niet alleen af van de situatie en de eventuele impact op veiligheid en ontwikkeling van het kind (en veiligheid gezin!), maar ook van het ontwikkelingsniveau van functioneren van dat kind (wat soms op een totaal ander niveau ligt dan de biologische ontwikkelingsleeftijd). En de mate waarin de omgeving in staat is de informatie die van het kind afkomstig is goed te duiden en te interpreteren en hier passend op aan te sluiten, waarbij het een voorwaarde is dat men goed inzicht heeft in het feitelijke inzicht en functioneren van dat kind.

Als ik vanuit mijn eigen praktijk deze vraag moet beantwoorden, is het helaas zo dat in vrijwel alle gevallen kennis en expertise om het functioneren en communiceren van een kind met FASD goed te kunnen begrijpen en hier passend op te reageren, vrijwel geheel ontbreekt bij zowel diagnostici als zorg/social professionals. Een goedbedoelde maar escalerende reactie is dan ook snel gemaakt, zeker in situaties waarbij visieverschillen en conflicten ontstaan. Met zeer schrijnende situaties van verkeerd geinterpreteerde signalen, onterechte verdenkingen en zelfs valse beschuldigingen tot gevolg. Ook bij gezinnen waarbij sprake is van een ouder met meer bekende (comorbide) diagnostiek als ASS, zie je situaties waarbij er problemen ontstaan die voorkomen hadden kunnen worden door betere aansluiting in communicatie, beter overleg en minder makkelijk aannames doen zonder verificatie. Ook in situaties van complexe echtscheiding zie ik dit terug. Grote complexe organisaties, te strakke protocollisering waardoor men niet buiten gebaande paden durft te denken en handelen, teveel wisselende hulpverleners, en soms simpelweg lacune in kennis. M.i. kan er geen sprake zijn van vraaggestuurde zorg of hulpverlening, wanneer er uitgegaan wordt van een one size fits all benadering. Dus ook hier weer: iedere mens en iedere situatie (en ook ieder kind) is anders, een uniforme benadering zal dan ook altijd mensen tekort doen.

Graag voeg ik nog wat informatie toe.
Er zijn een paar vormen van informatiedeling:
1. tussen professionals onderling; 2. tussen de professional(s) en de ouders; 3. tussen het kind en de professional; 4. en datgene waarvan de de professional zich afvraagt of hij of zij dat met de ouders of met het kind of alledrie of hele gezin kan of zou moeten delen. Enfin, ik ben vast niet volledig.
Elk aspect vereist zorgvuldige afweging (en weging -> wat heeft prioriteit).

Ten aanzien van privacy heeft het Kabinet onlangs de Wams (Wet aanpak meervoudige problematiek sociaal domein) ingediend.
Deze wet bevordert dat je integraal en met verschillende professionals uit verschillende disciplines of vakgebieden, maar ook uit andere domeinen, kunt samenwerken.
Ik voeg de URL bij.

Beste Annemieke,
ik ben zeker niet volledig. Heb wel 40 jaar ervaring als huisarts in allerlei overlegvormen, allemaal gestoeld op het hometeam in de 70er 80er jaren.
Vanaf de start van het functioneren wijkteams/buurtteams is de privacybescherming een ondergeschoven kind.
In ieder geval dienen de deelnemende professionals allen bij deelname geheimhouding uit te spreken naar elkaar.
Dat hoeft niet haaks te staan op het delen van belangrijke en noodzakelijke informatie om het kind/gezin te helpen.
Iedere professional is zelf verantwoordelijk om zich aan deze afspraken te houden.
De eerste presentatie van een casus, ter consultatie in het team, kan sowieso anoniem gebeuren.

Ik denk dat delen van informatie in het belang van het kind noodzakelijk is om goed met elkaar samen te werken en om tot 1 plan te komen met betrekking tot het begeleiden/ondersteunen van een kind/jeugdige. Daarnaast is het maken van een biopsychosociaal model waarin alle facetten van de wereld van de jeugdige in kaart zijn gebracht helpend om vervolgens tot een passende interventie te komen.

Het delen van informatie in het belang van het kind is absoluut belangrijk en doen we zoveel mogelijk, maar transparantie is daarin minstens zo belangrijk. Transparantie naar ouders, delen van zorgen. Hoe lastig ook, een open en eerlijk gesprek met ouders over je zorgen en mogelijk noodzakelijke stappen vanuit je rol als professional is mijns inziens de juiste weg.
Alleen wanneer er een situatie ontstaat waarin je inschat dat de veiligheid van het kind in het geding is wanneer je informatie deelt kun je na een goede afweging anders besluiten.
Bijvoorbeeld bij Veilig Thuis kun je goede adviezen inwinnen rondom een (anonieme) casus.

Informatie delen met collega's op de werkvloer vind ik wel kunnen. Samen kom je soms tot andere inzichten of zie je andere dingen. Als er een andere discipline bij gevraagd wordt, dan moet er eerst toestemming aan ouders worden gevraagd. Willen zij niet meewerken, dan kan je aangeven dat je een andere discipline erbij inschakelt.

Deze vraag kun je niet zo maar beantwoorden. Je moet kennis hebben van de context waarin het kind verkeert. Van allerlei factoren die meespelen: de interactie tussen de ouders, de conflictgraad tussen de ouders, hoe is de beleving van veiligheid en wat zijn de feiten en No veel meer.
Je moet dus altijd eerst conflictdiagnostiek en triage bij scheiding en/of ouderlijke strijd toepassen. Van daaruit kun je een probleemanalyse maken. Liefst samen met de ouders. Daarmee kun je pas bepalen wat mogelijk is, welke aanpak nodig is en hoe je omgaat met het delen van informatie. Voor meer informatie: www.triagebijscheiding.com.
Hopelijk heb ik je vraag enigszins heb beantwoord. Brainstormen altijd welkom.

Ik deel alleen informatie met ouders en of andere professionals wanneer ouders en kinderen die ouder zijn van 14 toestemming hebben gegeven.
Tenzij de veiligheid van een jeugdige in gevaar is dan deel ik wel informatie.

Wij delen alleen informatie over een kind of gezin na toestemming van de ouders.
Pedagogisch coach kinderopvang.