Ik luister naar hun verhaal. Probeer het vooral te draaien dat het als hulp is bedoeld. Dat we samen kunnen kijken het anders kan. Ik probeer te benadrukken dat we inzetten op het functioneren als en fijn gezin en dat iedereen daarvoor nodig is. Dat we juist moeilijk zaken kunnen en mogen bespreken.

Als dit niet mogelijk is probeer ik te benadrukken dat ik als hulpverlener hun wil helpen en niet de weg van een melding moet inzetten. Dat ik dat vooral wil voorkomen en dat zaken bespreken een goede eerste stap is.

In gezinnen met jonge kinderen die nog geen, of weinig, taal hebben, of bij pubers die zwijgen....is het vaak de kunst om toch in actie te komen als er sprake is van onveiligheid.
ik heb daar een gedichtje over gemaakt, waar ik vaak een training mee start. wil ik graag delen:

Ik zie het aan jouw koppie
Ik voel het in mijn buik
Iets van binnen zegt mij
Dat je zwijgt, dat je zwijgt

Dat je zwijgt dat zegt mij alles
Dat raakt mij in mijn hart
Maar waar moet ik beginnen
Als jij zwijgt, als jij zwijgt

Ik kan dit niet verzwijgen
Omdat ik het wel zie
Ga ik stappen zetten
Blijf jij maar zwijgen, maar zwijgen
Ik heb genoeg gezien.

MB.

vooral vanuit mezelf praten, wat ik zie, waar ik me zorgen om maak, waarom ik me er zorgen over maak en of zij dit ook zo zien. Of de vraag stellen heb je enig idee hoe je kind het zou ervaren of als ik het je kind zou vragen wat denk je dat ik dan als antwoord zou krijgen. Zo de vraag stellen dat ze zelf het antwoord kunnen geven, inzicht krijgen en dat werkt vaak wel op n manier dat je in gesprek kan blijven is mijn ervaring

Mijn ervaring is dat als je spreekt over zorgen die je hebt en waarom je die hebt en de vraag of zij die zorg delen ouders over het algemeen niet boos worden.
Ik benoem dat het mij net als ouders gaat om het balang van hun kind en dat ik graag samen met hen wil kijken naar mogelijke oplossingen voor de zorgen die er zijn.
Als je het gesprek begint met de woorden mishandeling of veiligheid schieten ouders vaak in de weerstand.
Bij letsel (waarvoor ze in het ziekenhuis komen) zeggen we wel dat er sprake is van mogelijk toegebracht letsel en dat uitgezocht moet worden hoe dit gebeurd is en er daarom een melding gedaan wordt bij Veilig Thuis. Dat wij (in het ziekenhuis) niet aan waarheidsbevinding doen maar in het belang van het kind uitgezocht moet worden hoe dit in de toekomst voorkomen kan worden. Ouders worden hierbij niet beschuldigd dat zij het letsel hebben toegebracht maar er wordt wel duidelijk gemaakt dat het noodzakelijk is dat er een onderzoek komt naar de oorzaak van het letsel.

ik probeer hen inzicht te geven in hun eigen zorgsituatie en geeft een duidelijk beeld van de consequenties. In gesprek gaan en een overzicht van de onveilige situatie schetsen of eventueel maatregelenen en gevolgen laten zien, helpt. Het is vooral belangrijk om duidelijk te zijn.

Beste Andrea

Ouders vinden het meestal belangrijk dat het goed gaat met hun kinderen en ze overal veilig zijn....Dit is ook ons (hulp of zorgvereners) doel voor de kinderen/gezinnen waar we mee werken. Vertrekpunt "gezamenlijke doel" geeft ingang om te vragen aan ouders hoe zij veiligheid interpreteren en hoe gezamenlijk gekeken kan worden om het kind veiligheid te bieden in alle contexten waar het kind zich bevindt èn wat er verder nodig is om de veiligheid te waarborgen.

Misschien dat deze videoserie vanmiddag je ook inzichten geeft: https://augeo.1sociaaldomein.nl/videosessies?uatok=4737ecc559640a2dcd674f23db8d7c634fe2c4d0c9099025f8bc31143560c7e4#video-training-1861

https://www.bol.com/nl/nl/p/de-trein-van-boos-naar-middel/1001004011518626/ fantastisch boek dat ook als Cursus te volgen is: echt een aanrader, ik heb er zelf heel veel aan gehad in ieder geval.
boosheid omzetten in een wens daar gaat dit over.. en dat maakt alles veel beter bespreekbaar.

Groot deel is denk ik accepteren dat boos zijn mag. Het is niet erg (wij ervaren het zelf vaak als niet prettig) wanneer ouders boos worden. Het kan ook teleurstelling zijn of verdriet. Benoemen wat je ziet 'ik zie dat je boos bent, kun je mij uitleggen wat het met je doet/ wat er gebeurt/ hoe dit voor jou voelt?'

Hai Andrea.
Wanneer ouders boos reageren weet ik voor mijzelf dat ik bij een van de stappen niet lang genoeg stil ben blijven staan.
Ik benoem wat ik zie gebeuren naar ze toe en daarna gaan we samen op zoek naar de reden van boos zijn. De reden kan divers zijn. Soms zijn ze niet boos maar uiten ze zich boos bij onmachtig gevoel.
Vaak is het ook helpend om eerst weer even terug te gaan naar de overeenstemmingen en daarna vanuit vertrouwen het gesprek opnieuw aangaan.

Boos mag er zijn. Het is prima. Je kan boos ook als veranderkracht gebruiken.

Zonnige groet, Anita